Leczy trzecie pokolenie

20-08-2014, 09:18 Magdalena Szewczyk

Odwiedzający przychodnię znajdującą się na ulicy Solidarności na pewno znają panią doktor Wiktorię Lipowczyk, specjalistę chorób dzieci, tak bardzo lubianą wśród pacjentów, szczególnie tych najmłodszych. Rodowita Halembianka kończy właśnie 50 rok pracy i z tej okazji postanowiliśmy porozmawiać z panią doktor o tym jakże pięknym jubileuszu.

Jak się Pani czuje, obchodząc taki jubileusz? Cieszy się Pani, że będzie mogła teraz odpocząć na emeryturze, czy może będzie Pani tęsknić za pracą zawodową?

- Cieszę się i równocześnie się nie cieszę. Pracowałam dosyć sporo, ale miałam to szczęście współpracować z ludźmi pozytywnymi, oddanymi, pracowitymi i dlatego zawsze dobrze mi się pracowało i za to im dziękuję, tam samo jak pacjentom. Nigdy nie miałam tu problemów, zawsze pracowaliśmy zespołowo. Po prostu trafiłam na pozytywnych ludzi. Nie czuję się na dzień dzisiejszy zmęczona, bo lubię moją pracę i jestem  z niej zadowolona.

Jak to się stało, że została Pani lekarzem?

- W młodych latach chciałam być nauczycielką, ale w liceum zaczął rodzić się pomysł, by zostać lekarzem. Ciągnęło  mnie do pracy z dziećmi, mam z nimi dobry kontakt.

Zatem jak wspomina Pani studia?

- Studia to trudne lata, trzeba to obiektywnie przyznać. Czekało na mnie wiele wyrzeczeń, by zakończyć je pozytywnie. Choć nigdy nie miałam problemów i zdawałam egzaminy w pierwszych terminach, to jednak, by zostać lekarzem, naprawdę trzeba się uczyć.

Czy od razu podjęła Pani pracę w Halembie?

- Po studiach obowiązywał nas dwuletni staż, z podstawowych dziedzin, który robiłam w szpitalu w Mikołowie. Później pracowałam także w hotelu robotniczym przy ul. Kłodnickiej, w specjalnie przystosowanych pokojach. Wtedy to powstawała właśnie ta poradnia, która dała początek pediatrii w Halembie. W tym budynku pracuję cały czas, od kiedy powstał. Można nawet powiedzieć, że w tym samym pokoju. 

50 lat w tej samej dzielnicy – czuje się Pani znana wśród mieszkańców?

- Nie tylko wszyscy pacjenci mnie znają, ale to ja wszystkich znam, mam kontakt już z trzecim pokoleniem. Są osoby, które chodziły do mnie z dziećmi, a teraz przychodzą ze swoimi wnukami. To miłe.

Praca z dziećmi musi być wyjątkowa?

- W poradni dziecięcej wizyty pacjentów są szczególne. Taka praca, poprzez kontakt z dziećmi, staje się ciekawa, przyjemna.  Nie jest monotonna, jednolita. Każdy wiek rządzi się swoimi prawami, a my przyjmujemy pacjentów do 18 roku życia, także dużo się dzieje.

Czy zdarzały się Pani zabawne sytuacje z pacjentami?

- Było ich mnóstwo, dlatego nawet tego nie rejestruję. Traktuję to jako bieżącą pracę i ciężko bym miała przypomnieć sobie konkretne zdarzenie.

Rozumiem, że często spotykała się Pani z gestami wdzięczności?

- Oczywiście, zdarzało się, że wręczano mi kwiatki na urodziny. Mam także wiele laurek od dzieci, które dostawałam przy różnych okazjach, choćby na Święta. Nawet mam tutaj taką, którą ostatnio dostałam. Pacjent powiedział mi, że robił je w przedszkolu i koniecznie jedna musi być dla mnie. Potem robię wystawkę, bo nie raz pacjent, gdy wróci, sprawdza, czy gdzieś jest postawiona taka laurka.

Definitywnie rozstaje się Pani z pracą?

- Myślę, że emeryturę potraktuję na luzie.  Jestem jeszcze sprawna i żywotna, także mogłabym coś porobić. Na pewno będę odwiedzać przychodnię, ale oby nie jako pacjent.